Citroën RAI
Het hoogtepunt van kunst en cultuur komend weekend zijn natuurlijk de twee kunstbeurzen die afgelopen woensdag van start gingen. Voor intimi en verzamelaars was er voor de algemene opening van zes uur de mogelijkheid om alle kustwerken op hun gemakt tot zich te nemen.
Er gonst iets door beide beurzen. Bij de ene een soort rebelse triomf en bij de andere een ingehouden spanning. Wat is er gebeurd; de oprichter van de kunst Rai in 1985, Wim van Krimpen, wil weer een echt goede kunstbeurs in Amsterdam. Wat is er dan zo mis met de huidige KunstRai kun je je afvragen. En belangrijker nog wat is dan die betere kunst op de Amsterdam Art Fair?
Als kunstenaar, galeriehouder en kunstliefhebber is deze vraag makkelijk te antwoorden. Er zijn nou eenmaal succesvollere galleries en kunstenaars die de koper met diepe buidel weet te paaien om een mooi kunstwerkje aan zijn of haar collectie toe te voegen. Er word vanaf de KunstRai een beetje jaloers en verbitterd naar de Amsterdam Art Fair gekeken. Waarom zijn zij niet uitgenodigd om mee te doen aan dit elitaire feestje? De uitstraling binnen de Amsterdam Art Fair is zeer verzorgd. De beurs op de tweede verdieping van het Citroën gebouw is geheel in het wit. De showroom vloer waar ooit de auto’s van Citroën op stonden sluiten naadloos aan bij het wit van de stands. De bezoeker is veelal keurig gekleed met een snuifje excentriek. De namen van de galleries in bescheiden lettertype geeft aan dat het hier niet om museum of tentoonstelling gaat.
De Amsterdam Art Fair wil het oude publiek terug. Degene die voor de kunst komen, er in willen investeren en van de kunst genieten. Het moet ook een ‘jonge’ en ‘onervaren’ kunstliefhebber naar de beurs lokken. Voor wie nog niet helemaal duidelijk is waar men zijn geld in moet investeren of wat hulp nodig heeft om een kunstwerk te bekijken is bij de Amsterdam Art Fair aan het goede adres word ons vertelt. In de praktijk pakt dat altijd anders uit en zit menig galeriehouder liever met en digitaal speeltje naar zijn of haar kruis te kijken terwijl de bezoeker ook echt een bezoeker blijft en de portemonnee ongeroerd in de zak kan blijven. Wat is dan toch de ophef en waarom zet een Amsterdam Art Fair zich af tegen een beurs die ieder jaar weer haar publiek voorziet in haar eigen behoefte.
Wellicht is het andere kunst op de Rai. Toegegeven, er hangt op beide beurzen een kleine hoeveelheid misplaatste ‘kunst’. Werken die niet als zodanig betiteld zouden moeten worden. Bij de Rai hangt hier meer van dan bij de Amsterdam Art Fair. Je zou kunnen zeggen dat daardoor het niveau hoger is. Echter, beide beurzen bedienen hun eigen publiek. Om te twisten wat wel of niet goed is is vaak ook een kwestie van smaak. En zolang een bezoeker bereid is om de galerie, en daarmee ook de kunstenaar, te betalen voor een werk kan je alleen maar zeggen dat de beurs een succes is. De Amsterdam Art Fair wil minder ‘dagjesmensen’ die een uitje maken van een bezoek aan de beurs. Heel begrijpelijk natuurlijk. Hoe puurder je het publiek houd en hoe meer ‘ons kent ons’ word het al snel een warm feestje.
Om de Rai als minder af te schilderen is flauw en zou een Amsterdam Art Fair boven moeten staan. De vraag is of de verslaande media hier eigelijk wel bij stil staat of dat het schrijven over de ‘sensatie’ niet iets te makkelijk is. Voor de kunstliefhebber, verzamelaar of dagjesmens lijkt mij de boodschap duidelijk: Er is meer kunst te zien dus ga beide beurzen bezoeken. Bij de Rai zal je makkelijker aangesproken worden door een galeriehouder en verleid worden tot een aankoop en bij de Amsterdam Art Fair moet je bij de incrowd horen om contact te maken.
Desalniettemin wens ik beide beurzen een goed en lang leven toe en hoop ik dat de bezoeker zijn of haar leven durft te verrijken met het grootste goed dat er is: kunst
